بیماری آهن و التهاب روده

بیماری آهن و التهاب روده
بیماریهای التهابی روده ، کولیت اولسراتیو و بیماری کرون، یک بیماری است که باعث التهاب مزمن روده است. بیماری کرون بر کل دستگاه گوارش تأثیر می گذارد و در تمام لایه های دیواره روده گسترش می یابد. در مقابل ، کولیت اولسراتیو فقط در روده بزرگ یافت می شود و فقط بر مخاط ، یعنی پوشش داخلی روده بزرگ تأثیر می گذارد.

بیشتر علائم برای هر دو بیماری مشترک است ، اما به دلیل وسعت و توپوگرافی دستگاه گوارش تفاوت های عمده ای وجود دارد. با این حال ، این علائم در هر دو مورد با رژیم و مواد مغذی خاص مرتبط است.

علائم در بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده
مبتلایان به بیماری التهابی روده علائم کلی مانند خستگی و بی اشتهایی و علائم روده از جمله تخلیه مخاط ، غالباً با تنش و درد قولنج شکمی ، تهوع یا حتی استفراغ دارند. علاوه بر این ، علائم از اعضای دیگر بدن ظاهر می شود ، که اغلب به دلیل عوارض بیماری است.

شایعترین عارضه خارج روده کم خونی است که باعث خستگی مزمن می شود و توانایی بیماران در انجام فعالیت های عادی روزانه را کاهش می دهد. خستگی ناشی از کم خونی اثرات جسمی ، عاطفی ، روانی و اجتماعی قابل توجهی دارد ، تقریباً در تمام جلوه های زندگی روزمره تأثیر می گذارد و باعث کاهش کیفیت زندگی بیماران می شود.

اشکال کم خونی چیست؟
مبتلایان به بیماری التهابی روده دارای دو شکل کم خونی هستند که معمولاً همزمان وجود دارند:

نارسایی کمبود آهن
کم خونی فقر آهن نتیجه از بین رفتن مزمن خون و فعالیت التهابی است که در روده رخ می دهد و به دلیل کمبود کوبالامین و اسید فولیک و کاهش جذب آهن تشدید می شود.

التهاب و زخم که از مهمترین ویژگیهای این بیماری است ، منجر به خونریزی قابل توجه روده می شود. علاوه بر این ، درد و حالت تهوع مزمن غالباً به رژیم غذایی ضعیف منجر می شود ، در حالی که التهاب مخاط روده منجر به جذب نامناسب مواد مغذی می شود. در بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده ، جذب آهن معمولاً تقریباً طبیعی است ، اما از بین رفتن آهن معمولاً بیشتر از توانایی شخص در جذب آهن است.

کم خونی بیماری مزمن
کم خونی بیماری مزمن نتیجه ترکیبی از عواملی است که ناشی از روند التهابی است. افزایش سطح سیتوکینهای پیش التهابی باعث تغییر در متابولیسم آهن می شود و بقای گلبول های قرمز را تحت تأثیر قرار می دهد و باعث جلوگیری از گلبول های قرمز (تولید گلبول های قرمز) می شود و منجر به کم خونی بیماری مزمن می شود که در بیماران بستری بسیار رایج است.

درمان کم خونی
درمان کم خونی بیماری مزمن مبتنی بر تلاش برای کنترل بیماری التهابی است. کم خونی فقر آهن به طور سنتی با مکمل های آهن درمان می شود. با این حال ، بسیاری از مطالعات نشان داده اند که مکمل های آهن خوراکی در بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده ، استرس اکسیداتیو ، فعالیت بیماری و التهاب روده را افزایش می دهد ، باعث علائم شدید گوارشی می شود و حتی ممکن است باعث افزایش آن شود. احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ

هنگامی که آهن به صورت خوراکی مصرف می شود ، استرس اکسیداتیو را در روده روده افزایش داده و باعث افزایش تولید سیتوکین های التهابی می شود. بیشتر آهن جذب نمی شود و به داخل روده بزرگ و روده بزرگ که محل التهاب در بیماری کرون و کولیت اولسراتیو است ، منتقل می شود. مطالعات انجام شده در مدلهای حیوانی بیماری التهابی روده و در بیماران مبتلا به بیماری کرون نشان داده است که هنگامی که آهن سطح روده آسیب دیده را لمس کند ، تولید محلی گونه های اکسیژن واکنش پذیر افزایش می یابد ، که این امر التهاب را بدتر می کند. در مطالعات دیگر ، پیشنهاد شده است که آهن موجود در رژیم غذایی یکی از عوامل برون زای است که مسئول شروع کولیت است.

علاوه بر این ، به نظر می رسد مکمل های آهن خوراکی می توانند علائم بیماری التهابی را بدتر کنند. مکمل ها معمولاً حاوی آهن به شکل نمک آهن هستند که در مجاری روده یا مخاط اکسیده می شوند و رادیکال های هیدروکسیل فعال را آزاد می کنند که به دیواره روده حمله می کنند و باعث علائم و ناراحتی های دستگاه گوارش می شوند. بنابراین ، عوارض جانبی دستگاه گوارش مکمل های آهن (مانند تهوع ، نفخ ، اسهال و درد فوقانی دستگاه گوارش) در بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده نسبت به بیماران فاقد بیماری التهابی بیشتر است.

تزریق داخل وریدی آهن
اگرچه برخی از بیماران بهبود نشان می دهند ، محدودیت مکمل آهن خوراکی نیاز به یافتن راه دیگری برای تجویز آهن را افزایش داده است. بنابراین ، در بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده ، روش ارجاع شده تجویز داخل وریدی آهن است. تجویز داخل وریدی محصولات آهن باعث افزایش استرس اکسیداتیو در دستگاه روده نمی شود ، زیرا اجزای آن پتانسیل اکسیداتیو ندارند و روش تجویز آهن به نفع تجمع آن در روده نیست.

به نظر می رسد تجویز داخل وریدی آهن بسیار مؤثر است ، با میزان پاسخ 70-80٪ و منجر به بهبود سریع تر و ماندگار تر ، تحمل بهتر و بهبود بیشتر در کیفیت زندگی بیماران در مقایسه با تجویز خوراکی می شود. در موارد نادر پاسخ کم به آهن داخل وریدی ، درمان ترکیبی با اریتروپویتین که در درمان کم خونی مزمن نیز مؤثر است ، نتایج را بهینه می کند و طبق آزمایشات بالینی منجر به پیشرفت بسیار بیشتر و سریع تر می شود.

منبع : همسرتایم